Ο έρωτας μία ταυτότητα οφείλει να έχει, την αληθινή του.
Ο συμβιβασμός, έμαθα, είναι κακό πράγμα.
Δε σ’αφήνει να νιώσεις εκείνη την απόλυτη χαρά και ικανοποίηση. Σε κρατάει επίμονα μακριά από την αληθινή ευτυχία.
Και το πιο σημαντικό; Δε σ’αφήνει να καταλάβεις ποιος πραγματικά είσαι, τι πραγματικά αξίζεις και θες.
Επισκιάζει την πραγματική σου ταυτότητα. Συμβιβασμοί σε έρωτες απαγορεύεται δια ροπάλου να υπάρχουν.
Πώς να γευτείς τον έρωτα όταν αυτός ζει στην επιφάνεια;
Πώς να τον χορτάσεις όταν ξέρεις ότι δεν θα τρυπώσει ποτέ στα βάθη της καρδιάς σου;
Όταν ξέρεις ότι τόσο χλιαρός που είναι θα σου αφήνει πάντα μία ψύχρα στο κορμί και στην καρδιά. Δε θα νιώσεις ποτε ζεστό το άγγιγμά του. Δε θα φωλιάσει ποτέ μες στην ψυχή σου και δεν θα άφησε το αποτύπωμά του;
Για τέτοιους έρωτες δε ζω! Δεν τους θέλω.
Τους διώχνω μακριά πριν προλάβουν να μου χτυπήσουν την πόρτα.
Κι αν τύχει ποτέ και μου τη χτυπήσουν; Εμπρός θα πω. Μεταβολή και έφυγες!
Δε θα επιτρέψω να μου γεννήσουν μέτρια συναισθήματα, ανούσιες υποσχέσεις, λόγια αδιάφορα.
Ο έρωτας μία ταυτότητα οφείλει να έχει. Την αληθινή του.
Εκείνη που όταν έρθει η ώρα να γίνει ο έλεγχος και διαπιστωθεί η αυθεντικότητά του, χωρίς δεύτερη σκέψη θα του πεις:
“Καλώς ήρθες κι ας άργησες να φανείς. Εγώ σε περίμενα.”
Από τέτοιους έρωτες έχει ανάγκη η ψυχή, το κορμί και το μυαλό.
Αληθινούς και αυθεντικούς.
Έρωτες που ‘χτυπούν’ στο κέντρο της καρδιάς. Ούτε πιο δεξιά, ούτε πιο αριστερά της.
Όλοι οι υπόλοιποι ας περιμένουν εκεί.
Στο βάθος.
Στη σειρά για επανέλεγχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια: