Ο άντρας σου πρέπει να αρέσει και στις άλλες…
Έτσι απλά, να «υποφέρει». Γιατί έρωτας είναι αυτό. Να υποφέρει και να γουστάρει ταυτόχρονα κάθε κύτταρο σου. Και να τα παθαίνω κι εγώ. Όλα αυτά. Από επιθυμία.
Θέλω να αρέσω όχι μόνο στα μάτια του και στην καρδιά του αλλά και στα ζωτικά του όργανα. (Και δεν εννοώ μόνο τα γεννητικά). Ας πούμε, να με ερωτευτεί το στομάχι του,… ο νωτιαίος μυελός του, τα αυτιά του, η γλώσσα του, η σκωληκοειδής απόφυσή του, τα νεφρά, το πάγκρεας, τα δόντια, το δέρμα του… ( Πού είσαι Πασκάλ Μπρικνέρ)
Έστω, λοιπόν, πως αυτός ο άντρας -με προσθαφαιρέσεις στη λίστα των ζητουμένων- μπαίνει στο χάρτη. Ή σου κρατάει ήδη σφιχτά το χέρι σε κοινή διαδρομή…
Και κάπου εδώ εμφανίζεται στη μικρή μας ιστορία ένας μαύρος σκύλος. Eνα Ντόπερμαν πιο αδίστακτο και αδηφάγο κι από τις φωτογραφίες του Helmut Newton…. Zήλια ονομάζεται και σε έχει κάνει να ξενυχτίσεις πολλά βράδια με αλκοόλ, τσιγάρα, αυτοσχέδιες playlist, social media stalking, εργατοώρες σε αναλύσεις με φίλες.
Αν είσαι σαν κι εμένα -και θέλεις απ τη σχέση σου να βγαίνουν σπίθες τύπου ηλεκτροσυγκολλητή- συνέχισε να διαβάζεις. Αν, όχι σ αυτό το σημείο φύγε γιατί θα σε συγχύσω παρακάτω.
Ζήλια, λοιπόν το θέμα μας. Ζήλια υπερβολική, νοσηρή, ασφυκτική, οδυνηρή, καταστροφική. Ζήλια -που να το ξεκαθαρίσουμε στην καμία δεν είναι ένδειξη αγάπης, αλλά τρανή απόδειξη ανασφάλειας.
Σε αυτή τη φρικτή συνάθροιση συναισθημάτων δεν βρέθηκα ποτέ. Κι αξίζει να μάθεις πως -πλην δύο εξαιρέσεων -είχα ασύμμετρα- ωραιότερους άντρες από μένα στη ζωή μου. Με ότι αυτό συνεπάγεται…
Κοίτα, όμως, να δεις πως το σκέφτομαι:
Η ζήλια οφείλει να υπάρχει σε μία ερωτική ιστορία. Σαν παιχνίδι, σαν kinky μήνυμα, σαν θετικός τακτισμός ατελεύτητης διεκδίκησης κι επιβεβαίωσης του πόθου και της λαχτάρας. Η ζήλια, μόνο, σαν σπίρτο που βάζει φωτιά στα σκουπίδια της ρουτίνας. Αλλά μέχρι εκεί, κουκλίτσα μου.
Καμία ζήλια δεν θα σε προστατέψει απ τους πειρασμούς κι από το κέρατο. Μόνο εσύ η ίδια ίσως και να μπορείς να το πετύχεις αυτό.
Και να στο πω κι αλλιώς: Ο άντρας που θα σου κόψει την ανάσα – στανταράκι- την έχει κόψει και σε άλλες πριν από σένα. Όμως, αυτό είναι το γοητευτικό. Ποια θέλει στο πλευρό της τον τύπο απ΄τα αζήτητα;
Παίξε, λοιπόν, άφοβα και κέρδισε τον άντρα-έπαθλο. Κι αυτός θα σκύβει και θα σου δίνει πάντα το πιο βαθύ φιλί απ΄τo πρώτο σκαλί του στο βάθρο. Κι εσύ κάθε φορά, θα διορθώνεις το κραγιόν σου, και θα ξέρεις πως είσαι Απόλυτη Επιλογή και όχι Ανάγκη.
Σουλούπωσέ τον, λοιπόν, βάλτον να κουρεύεται, σέταρέ του τα ωραία του ρούχα, διεκδίκησέ τον- κάθε μέρα-, κανάκέψε τον (όχι σαν μαμά αλλά σαν Γκέισα!), διατήρησε του την αύρα κυνηγού, φλέρταρέ τον κι άφησέ τον να αρέσει ελεύθερα και στις άλλες. Nα θέλεις να είναι όμορφος, ερωτεύσιμος, ετοιμοπόλεμος. Να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.
Το «έργο» αυτό που σου προτείνω να δεις παίζεται με πράξεις που θα τον αφήνουν με το στόμα ανοιχτό κι εσύ αξίζει να πληρώνεις ακριβό εισιτήριο μόνο για κάποιον που θεωρείς πολύτιμο.
Δημοκρατία έχουμε. Άσε τις άλλες να κάνουν τη «βρωμοδουλειά»: να τον θαυμάζουν, να του κάνουν LIKE με μαγιό κι αβυσσαλέα ντεκολτέ στο Facebook, να τον λιγουρεύονται ελεύθερα. Σταμάτα να τρέμεις μήπως σε λίγο «βρίσκει» το κεφάλι σου στις πόρτες. Ο ερωτευμένος κι ευχαριστημένος άντρας δεν απατά.
Όχι γιατί δεν πρέπει, όχι γιατί η φύση δεν τον καλεί αλλά γιατί δεν γουστάρει… (Μάλλον, ίσως, ελπίζω, δηλαδή… ).
Πηγη: katmilamila.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια: