Να έχεις τα μάτια σου πάντα ανοιχτά για τον λύκο που έρχεται με προβιά..
Μιλάω φυσικά για την ”Ζήλια” αυτό το ”τέρας – τύραννος” που φωλιάζει μέσα σε μια σχέση και την εξαντλεί.. ”Σε μια σχέση;” χμ.. πρώτο λάθος. Οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους ότι η Ζήλια είναι κάποιο χαρακτηριστικό μιας σχέσης. Όχι.. η ζήλια είναι χαρακτηριστικό μιας προσωπικότητας. Είναι ”ανωμαλία” της ψυχικής υγείας ενός ατόμου.
Η ζήλια όπως και οποιαδήποτε άλλη ”αδυναμία” στη ψυχική σύνθεση όταν ”κοντρολάρεται” από εσένα τον ίδιο και κρατάς τις ισορροπίες, είναι ακίνδυνη. Προσέξτε όμως, όχι μόνο η ζήλια, το τονίζω αυτό, αλλά και το οποιοδήποτε συναίσθημα που πάει να δημιουργήσει την οποιαδήποτε ανωμαλία, όταν ρυθμίζεται και κρατιέται κάτω από την κόκκινη γραμμή – όριο , είναι παντελώς ακίνδυνο.
Τι γίνεται όμως με την ζήλια εκείνη που πυροβολεί κατά ριπάς στην κυριολεξία τον άλλον;
Πρώτη παγίδα..στην αρχή της κάθε σχέσης επειδή δεν γνωρίζουμε τον άλλον, οπότε δε νιώθουμε την σχετική ”ασφάλεια” για το αν μας θέλει αν του αρέσουμε κτλ.. οι εκδηλώσεις ζήλιας συνήθως συγχωρούνται, κι αυτό διότι στην αρχή, με πρωταγωνιστή τον αυξημένο συναισθηματισμό μας γοητευόμαστε από τα πρώτα σημάδια που δείχνει το ”τέρας”. Aκόμα είναι νωρίς δεν θέλουμε να αντιληφθούμε την καταιγίδα που έρχεται παρακάτω..
Η επόμενη φάση είναι αυτή που εφόσον έχεις επιτρέψει αυτά τα πρώτα σημάδια της συμπεριφοράς αυτής, ο άλλος υποσυνείδητα ξέρει ότι κάνεις ένα βήμα πίσω, με αποτέλεσμα να κάνει εκείνος ένα βήμα μπροστά. Τουτέστιν, ξέρει πως του δίνεις χώρο και φυσικά θα τον πάρει για να εξαπολύσει το αμέσως επόμενο. -Κτητικότητα- εδώ ο φρέσκος έρωτας αλλάζει μορφή και μεταβάλλεται σε πλήρη αποκλειστική απασχόληση. Σιγά σιγά, απλά πράγματα που θεωρούσες πως μπορείς να τα κάνεις μόνος-η και που σε ευχαριστούσε, τώρα καλείσαι να τα πράττεις με τον άλλον. Το πιο ύπουλο της υπόθεσης είναι ότι όλο αυτό είναι συγκαλυμμένο από το αθώο ”μοιραζόμαστε” λάθος ξανά..
Το να μοιραστείς είναι φυσικά όμορφο και ευλογία να το ζεις με τον οποιοδήποτε συνάνθρωπο, είναι μέγιστη αξία αλτρουιστικά και μόνο να το πάρεις. Εδώ όμως μιλάμε για τον υπόγειο εξαναγκασμό του να παραδώσεις -αυτό που εσύ χαίρεσαι και απολαμβάνεις μόνος- στον άλλον. Αλλιώς δε τον αγαπάς, δεν του δίνεσαι όπως αυτός σε σένα.. η μαγική πρόταση είναι ”το δε του δίνεσαι” εκεί εστιάζει ο άλλος γιατί απλά αυτό θέλει. Την άνευ όρων παράδοση. Την προσωπική σου ελευθερία, ξέχνα την! Στην καλύτερη περίπτωση, την ανάγκη σου να μείνεις λίγο μόνος ή να μοιραστείς τον χρόνο σου με ανθρώπους που εσύ θέλεις χωρίς την ”συγκατάθεση” ή την παρουσία του συντρόφου σου, θα πρέπει να κάνεις διαπραγμάτευση.
Ύστερα εφόσον έχεις κάνει άλλο ένα βήμα πίσω και ο άλλος -φυσικά- ένα βήμα μπροστά, παίρνει πλέον δεδομένο ότι η συμπεριφορά του αυτή ”περνάει” και προχωρά ακόμα πιο δυναμικά με τον έλεγχο. Εκεί πλέον παρακολουθείσαι κανονικά. Όλες οι κινήσεις σου οι σκέψεις σου τα λόγια σου σε τρίτους πρέπει να καταγραφούν και να δώσεις αναφορά στην ανάκριση που θα έρθει αργότερα.
Πρέπει να καταλάβουμε πως η αγάπη και η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων θα έπρεπε να είναι ανακούφιση και όχι απειλή.
Οι εκδηλώσεις τέτοιου τύπου ζήλιας είναι ψυχική ανωμαλία, οι λόγοι ποικίλουν, μπορεί να είναι χαμηλή αυτοεκτίμηση, μπορεί να είναι ανασφάλεια, μπορεί να είναι φόβος μπορεί ακόμα και συσσωρευμένος θυμός. Φυσικά όλοι οι άνθρωποι έχουμε όλα τα παραπάνω και είναι φυσιολογικό. Όταν όμως δε μπορείς να ελέγξεις την όποια ”ψυχική ανωμαλία” ξεπηδά από μέσα σου, τότε είσαι καταδικασμένος να γίνεις έρμαιο στα σκοτάδια σου,και πες μου μετά τι φως να δώσεις;
Η εμμονική τάση σε κάθε εκδήλωση ζήλιας είναι ένα σύμπλεγμα ολόκληρο, μακάρι η ζήλια να ήταν μόνο μια λέξη, όμως σέρνει πίσω της ένα σωρό ψυχωτικά συναισθήματα που σαν αρχή εκδηλώνεται με σκέψεις και ύστερα με πράξεις.
Στη ”καταστροφή” που έρχεται να έχεις τα μάτια σου πάντα ανοιχτά και την λογική παραμάσχαλα, μόνο αυτή μπορεί να σε σώσει από τον λύκο που έρχεται με προβιά..
το νου σας λοιπόν..
”Και σταθείτε ο ένας πλάι στον άλλο, αλλά όχι υπερβολικά κοντά’ διότι οι κολόνες του ναού στέκουν χωριστές, και η βελανιδιά με το κυπαρίσσι δε φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.”
– Kahlil Gilbran
αναπνοές
Δεν υπάρχουν σχόλια: