Στον ανήφορο, να περπατάς με ψηλά το κεφάλι
Δεν έχεις καταλάβει πως δεν είναι απλά τρόπος ζωής , πρώτα είναι τρόπος σκέψης, λαχτάρησες ποτέ κείνα ”τα μεγάλα” που φουσκώνει το στέρνο σου από οξυγόνο και ήθος; να πεις θα κάνω το καλό όχι γιατί θέλω να φανεί αλλά γιατί θέλω να κληρονομηθεί από τους επόμενους. Θα ορθώσω το ανάστημα όχι για να πάρω δυο πόντους ύψος, αλλά γιατί θέλω να κοιτώ μακρύτερα..
Μη λησμονείς την ηθική στη σκέψη σου, δεν έμεινε τίποτα άλλο για να στεριώσει μια ιδέα! μια ζωή! ένας κόσμος ολόκληρος! Μου παίρνουν το κουράγιο μου παίρνουν τις αντοχές, μα για ποιον νομίζουν το φύλαξα; Το φύλαξα για μένα,όχι για το δικό μου εγώ,-αυτό είναι αόρατο μπροστά στο όλον-.. αλλά για να έχω δύναμη να στηρίζω και τον διπλανό μου.. έχει άλλη θέα η ματιά σαν κοιτάζει από ψηλά..
Στην αρχαία Ελλάδα όταν ήταν να πολεμήσουν έφτιαχναν φάλαγγες, η λογική της στρατηγικής αυτής ήταν ο οπλίτης που κρατούσε την ασπίδα να προστατεύει μισό από το σώμα του και μισό από το σώμα του διπλανού στρατιώτη. Με την σειρά αυτή όλοι οι οπλίτες προστατεύονταν από τους συμπολεμιστές τους. Εκεί στηριζόταν και το ήταν δύσκολο να την διασπάσεις.
Σε κάθε μάχη που δίνεις, με τον κάθε ”αόρατο” εχθρό, μη ξεχνάς την ασπίδα σου, μη ξεχνάς να προστατεύεις τον εαυτό σου και τον διπλανό σου, γιατί όπως εσύ, το ίδιο προσπαθεί να αγωνιστεί και αυτός στο ίδιο πεδίο μάχης που λέγεται ζωή. Σου σφίγγει τα ζωνάρια καθημερινά το ξέρω.. απλώνει τα δάχτυλα της μέρα με τη μέρα γύρω απ’ το λαιμό, σου αφήνει μια σταλιά αέρα, σε σφίγγει τόσο για να σε αφήνει να ζεις και τόσο για να σε κάνει να ασφυκτιάς. Παλεύεις κι εσύ να επιβιώσεις.. Πότε να νιώθεις ξένος με τον εαυτό σου τον ίδιο, πότε ξένος μέσα στο ίδιο σου το σπίτι..πότε ξένος μέσα στη κοινωνία.. ξένος ανάμεσα σε ξένους..
Το ξέρω πως χάνεις τον προσανατολισμό σου, άλλωστε γι αυτό καμώθηκαν οι κοινωνίες, για να χάνεις τον προσανατολισμό, από τι; θα με ρωτήσεις.. από την Ανθρωπότητα. Στόχος σου να φροντίζεις να παραμένει πάντα η Ανθρωπότητα, αυτό μένει για σένα, για μένα, για το φίλο, την αγαπημένη, το παιδί σου αύριο μεθαύριο..
Ο περισσότερος κόσμος νομίζει πως οι κοινωνίες εξυπηρετούν τον άνθρωπο. Λάθος.. ο άνθρωπος εξυπηρετεί τις κοινωνίες. Μέσα σε μια τεχνητή κοινωνία μοιάζεις παράταιρος, λειτουργείς σε ένα καλούπι κατασκευασμένο να μην προλαβαίνεις να νιώσεις. Με λίγα λόγια ότι προικισμένο έχεις μέσα σου από την ”ανθρωπιά” σου, αρχίζει σιγά σιγά να κρύβεται από τα ”πρέπει” και τα ”σωστά” που σου επιβάλουν λίγο λίγο..
Κάνε την αρχή, και άφησε την θέρμη σου να απλωθεί σε κάθε παγωμένο συναίσθημα.. Φώτισε τον εαυτό σου με χαμόγελο, τα κατάφερες; άπλωσε τα..άπλωσε τα γύρω σου, κάνε μια χειραψία από καρδιάς και γνώρισε απ την αρχή τους ανθρώπους γύρω σου. Σταμάτα να σκέφτεσαι συνέχεια τις οφειλές προς την κοινωνία και σκέψου και το δικό σου χρέος. Γιατί έχεις χρέος άνθρωπε.. έχεις χρέος προς τούτη την ανθρωπότητα. Να συνεχίσεις να ελπίζεις, να αγωνίζεσαι, για να κρατήσουμε τούτο το κόσμο στην αέναη ροή της ζωής.
Μόνο τούτη η ζωή μετρά και έχει αξία, δεύτερη δεν έχει.. και που ξέρεις, ίσως μετά από χρόνια σε κάποιες παρέες νέων παιδιών, που αρχίζουν να αντρειώνονται, να ακουστεί και η φωνή απ το δικό σου εγγόνι σαν θα λέει.. “ ο δικός μου ο Παππούς ήταν ο καλύτερος, γιατί με έμαθε να είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Με έμαθε να απλώνω το χέρι για να σηκώσω τον άνθρωπο που στέκει κάτω..”
Με κουράγιο βγαίνει πιο εύκολα η ζωή.. Να το πιστέψεις και σαν το νιώσεις βαθιά στο πετσί σου ύψωσε το βλέμμα στον Θεό..γιατί να ξέρεις έχει μέσα σου λίγο κι από ‘ κείνον.
Παππού σε ευχαριστώ που έμαθες να είμαι Άνθρωπος..να ξέρεις μιλάς ακόμα, η φωνή σου να ξέρεις ακούγεται..
Μέσα από μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια: