Η γυάλα, που με είχες φυλακισμένη, έσπασε, αγάπη μου…
Απόψε ήρθα για να πούμε όσα αποφεύγαμε εδώ και καιρό.
Ήρθα για να σε κοιτάξω βαθιά μέσα στα μάτια και να πάρω τις απαντήσεις εκείνες που μου χρωστάς. Εκείνες που οφείλω, εγώ, στον εαυτό μου. Τις απαντήσεις που τόσο καιρό απέφευγα να ακούσω, γιατί φοβόμουν.
Γιατί, φοβόμουν, την αλήθεια εκείνη που ίσως σε έπαιρνε μακριά μου. Όμως, τώρα, αναρωτιέμαι τι ήταν στα αλήθεια αυτό που φοβόμουν. Γιατί, αλήθεια, δικό μου δεν σε είχα ποτέ ολοκληρωτικά. Όμως, πρέπει, απόψε να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα μεταξύ μας, για χάρη όλων όσων είναι τριγύρω μας, και κυρίως για εμένα την ίδια.
Γιατί κουράστηκα να βλέπω την ίδια ταινία κάθε μέρα, βαρέθηκα να παίζω τον ίδιο ρόλο συνεχώς, απογοητεύτηκα ζώντας το ίδιο έργο ξανά και ξανά.
Φοβάμαι πως η ζωή προχωράει, κι εγώ μένω πίσω περιμένοντας στον ίδιο σταθμό, το ίδιο βαγόνι, κάθε μέρα. Αδυνατώντας να κάνω, επιτέλους, εκείνο το βήμα που θα με οδηγήσει στο λυτρωτικό ταξίδι που οφείλω στον εαυτό μου. Τον ταπεινωμένο, τον ταλαιπωρημένο, τον φοβισμένο, τον δειλό. Γιατί ναι, μέχρι τώρα ,δεν τολμούσα να παίξω σε αυτή τη σκηνή της ταινίας.
Έκλεινα τα μάτια και ευχόμουν να μην συνέβαινε ποτέ.
Παρά μόνο να ήμουνα ένας απλός θεατής, που καθόταν ήσυχα και αναπαυτικά στην καρέκλα του.
Έτρεμα στη σκέψη αυτής της στιγμής, αγωνιούσα, και τρελαινόμουν και μόνο στην ιδέα του να σε χάσω. Γιατί ήμουν αδύναμη, μικρή κι ανίκανη να αρνηθώ τον έρωτα που μου προσέφερες τόσο μαγικά και απρόσμενα. Γιατί ήρθες και έδωσες χρώμα και νόημα στην άτονη ζωή μου, την φώτισες ξανά και από εκεί που ένοιωθα πως ήμουν μία μικρή και ασήμαντη πεταλούδα, άνοιξα τα αδύναμα φτερά μου και πέταξα μαζί σου στον πολύχρωμο κόσμο, που τόσο απλά μου προσέφερες.
Για πόσο όμως; Δεν αναρωτήθηκες;
Πώς κάποια μέρα η μικρή πεταλούδα σου θα αφυπνιζόταν και θα απαιτούσε να πάρει απαντήσεις;
Γιατί, ήρθε εκείνη η μέρα που κατάλαβα πως η ζωή που ζούσα έως τώρα μαζί σου δεν ήταν παρά μία ψευδαίσθηση αυτού που επιθυμούσα να ήτανε αλήθεια.
Εδώ και καιρό, ζούσα μέσα σε μία καλογυαλισμένη γυάλα, μέσα στην οποία με τοποθέτησες χωρίς δισταγμό κι εγώ η ανόητη δεν αρνήθηκα. Γιατί μου άρεσε. Το διασκέδαζα, νόμιζα πως ήμουν ευτυχισμένη. Μακριά από όλους και από όλα, να σε περιμένω κάθε βράδυ να την ανοίξεις και να μπεις κι εσύ μέσα. Να γευτούμε τον έρωτα μας, σαν να ήμασταν μονάχα εμείς οι δύο σε τούτο τον κόσμο και πώς πέρα από αυτόν δεν υπήρχε κανένας άλλος. Κι όμως, υπήρχε, τόσος κόσμος εκεί έξω.
Ο κόσμος στον οποίο εσύ ζούσες κάθε μέρα αλλά εμένα με είχες αποκλείσει από την αρχή.
Γιατί, μου παραχωρούσες μονάχα ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου και όχι τον κόσμο σου όλο. Δεν θα ήμουνα εγωίστρια όμως για να σε πάρω μακριά από όλα όσα αγαπούσες. Πώς πίστεψες αγάπη μου πως θα είχα τόση ματαιότητα και με άφησες να ζω μακριά σου; Στη γυάλα μέσα στην οποία πετούσα και θαρρούσα πως ζούσα. Πώς μπορούσα, όμως ,πλέον, να ζω εκεί μέσα από τη στιγμή που ανακάλυψα πως ο κόσμος αυτός ήταν ιδεατός και πως η αληθινή ζωή υπήρχε εκεί έξω; Έξω από την γυάλα μέσα στην οποία, εσύ, με κρατούσες φυλακισμένη.
Γιατί με άφησες να πιστεύω πως με αγαπούσες; Πώς μπορείς να αγαπάς έναν άνθρωπο και ταυτόχρονα να τον κρατάς φυλακισμένο;
Θέλοντας να ικανοποιήσεις τα δικά σου πάθη, τον δικό σου φιλάρεσκο εαυτό με πότιζες για να μεθώ με λόγια ερωτικά, με αρώματα εξωτικά, με χάδια μαρτυρικά. Όμως, φτάνει ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα ακόμη κι αν πονάει.
Γιατί απόψε δεν ήρθα για μου πουλήσεις φύκια, φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες, απόψε ήρθα να απαιτήσω τις απαντήσεις εκείνες που μου χρωστάς.
Γιατί δεν μπορείς, πλέον, να με κρατάς δέσμια των πράξεων σου. Δεν μπορώ εγώ να χρεώνομαι τα δικά σου λάθη και να επωμίζομαι τις πράξεις του δικού σου παρελθόντος και παρόντος.
Θέλω να με κοιτάξεις κατάματα και να μου δώσεις μιαν αντρίκια, ντόμπρα κα ξεκάθαρη απάντηση.
Κι αν η απάντηση που θα ?ρθει δεν είναι αυτή που λαχταρώ τότε θα κάνω πέτρα την καρδιά μου για να την προστατεύσω από εσένα. Θέλω να πετάξω από πάνω μου την ψεύτικη ευτυχία και να ζήσω μία φυσιολογική ζωή.
Γιατί πλέον δεν αρκούμαι στις κλεμμένες στιγμές που μου προσφέρεις.
Απόψε ή θα σε πάρω αγκαλιά ή θα ανοίξω τα πολύχρωμα φτερά μου και θα πετάξω μακριά.
Εσύ διαλέγεις.
Πες μου λοιπόν, είναι αυτή η αρχή του τέλους μας ή το τέλος μιας καινούργιας αρχής;
Φλώρα Σπανού
Δεν υπάρχουν σχόλια: