Ο έρωτας θα είναι πάντα ένα παιχνίδι της τύχης.
Παλιά οι σχέσεις θύμιζαν λαχεία. Έπαιρναν οι άνθρωποι ένα λαχείο, σχεδόν στην τύχη και ύστερα καθισμένοι στον καναπέ τους έβλεπαν αν κέρδισαν το πολυπόθητο έπαθλο. Δεν υπήρχαν επιλογές. Ένα λαχείο είχαν.
Ακόμα και αν καταλάβαιναν ότι η τύχη τους έμοιαζε περισσότερο με κατάρα, ακόμα και τότε δεν άλλαζαν λαχνό, ούτε έπαιρναν κάποιον άλλο.
Υπέμεναν οι άνθρωποι. Ανέχονταν ατέλειες και αγαπούσαν την κατάρα τους.
Μερικές φορές έκαναν μια ζωή υπομονή πλάι σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν κατάφεραν να αγαπήσουν. Άλλοι, αγάπησαν την τύχη τους και ας μην τους φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Ίσως να τη συνήθισαν και λίγο.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Δεν είναι πια στη μόδα τα λαχεία. Δεν πουλάνε. Οι άνθρωποι, στις μέρες μας, προτιμούν ευκολότερους τρόπους κέρδους. Πιο σίγουρους. Έτσι, παίζουν στοιχήματα μέχρι και στον έρωτα.
Ποντάρουμε, λοιπόν, σε αριθμούς και σε ανθρώπους. Ποντάρουμε όσες φορές θέλουμε. Δεν υπάρχουν όρια και περιορισμοί. Στοιχηματίζουμε ότι αυτός είναι “ο ένας” και όταν αποδειχθεί ότι είναι “άλλος ένας” ποντάρουμε σε άλλον. Έτσι απλά. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η καρδούλα μας μόνο ξέρει πόσο απλό είναι αυτό. Δεν ακούγεται όμως απλό;
Κάποιοι άνθρωποι, όσα στοιχήματα και να παίξουν πάντα χάνουν. Δεν επιλέγουν σωστά. Δε σκέφτονται πριν ποντάρουν. Δεν είναι και ιδιαίτερα τυχεροί ίσως. Θέλουν και τύχη αυτά τα πράγματα. Στοιχηματίζουν σε εφήμερους έρωτες και εκείνοι πάντα τους αδειάζουν. Άλλοι, πάλι, είτε με το πρώτο ποντάρισμα είτε με κάποιο επόμενο, καταφέρνουν να ζήσουν πλάι στο πολυπόθητο δεκάρι, πλάι στον κρυμμένο άσσο. Είναι οι νικητές, οι τυχεροί.
Υπάρχουν όμως και εκείνοι που ποντάρουν διαρκώς στον ίδιο καταραμένο έρωτα. Όσες φορές κι αν ηττηθούν συνεχίζουν να πιστεύουν πως το ένστικτο τους θα του ανταμείψει κάποια στιγμή. Συνεχίζουν να ποντάρουν στη δυστυχία με την ελπίδα αυτή να “γυρίσει”. Μα δεν “γυρνά” η δυστυχία αν εσύ πεθαίνεις να την ακολουθήσεις. Μένει εκεί για να σε ισοπεδώσει.
Και κάθε φορά που το στοίχημα τα παίρνει όλα και φεύγει μαζεύουν τα κομμάτια τους και ύστερα, αφού τα μαζέψουν, ποντάρουν ξανά σε αυτό. Συνεχίζουν και ας τα χάνουν όλα, ξανά και ξανά και ξανά.
Συνεχίζουν και ας έχει γίνει θρύψαλα η καρδία και δεν κολλάνε πια τα κομμάτια της. Δεν ξέρω που βρίσκουν τόση δύναμη μα συνεχίζουν. Και ακόμα και όταν συνειδητοποιήσουν ότι το στοίχημα τελικά τους βλάπτει δεν μπορούν να σταματήσουν. Έχουν πλέον εθιστεί, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να ποντάρουν.
Είναι εθισμένοι στο να δίνουν την ψυχή τους σε περαστικά νούμερα.
Σε νούμερα που μηδενική τύχη τους χαρίζουν. Μηδενική ευτυχία.
Κι όμως ακόμα και αν το ξέρουν αυτό, συνεχίζουν να είναι εθισμένοι και αυτός ο εθισμός είναι χειρότερος και από τζόγο.
αναπνοές
Δεν υπάρχουν σχόλια: