Όποιος θέλει το “μαζί” βρίσκει τρόπο! Όσοι δεν θέλουν βρίσκουν δικαιολογίες!
– Πολύ καλό, αλλά γιατί;, αναρωτήθηκα φωναχτά.
Ξανακοιτάω τη φωτιά και περιμένω να μου αποκαλύψει κι άλλες σκέψεις. Τι όμορφα που αισθάνομαι εδώ, στη θαλπωρή του σπιτιού μου, στην ασφάλειά του. Εκεί έξω, είναι δύσκολα, συλλογιέμαι, αλλά πιο δύσκολοι είναι οι άνθρωποι, μαζί με αυτούς κι εγώ, το παραδέχομαι. Τα ξύλα στο τζάκι καίγονται παρέα, το ένα παρασέρνει το άλλο στις φλόγες του, γιατί θέλουν, γιατί πρέπει να καούν μαζί, γιατί η ζέστη που θα αναδυθεί τότε, θα γλυκάνει ακόμα και την ψυχή μου! Βρίσκουν τον τρόπο. Το ένα ακολουθεί την πορεία, τη μοίρα του άλλου. Γιατί και οι άνθρωποι, που μπορούν να είναι μαζί δεν κάνουν το ίδιο; Γιατί δεν θέλουν να πορευτούν δίπλα δίπλα; Γιατί δεν αφήνονται να παρασυρθούν από μια δυνατή φλόγα έρωτα; Τελικά, η φωτιά δεν μου αποκάλυψε τίποτα… Αλήθεια, τίποτα;
Ξέρεις, είπα στον εαυτό μου, οι άνθρωποι μπορούν πολύ απλά και εύκολα να βρίσκουν δικαιολογίεςγια να μην είναι μαζί. Γιατί πολύ απλά και εύκολα φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματά τους, φοβούνται να δουν ποιοι πραγματικά είναι, φοβούνται να καούν για μια αγάπη. Εσύ φοβάσαι;… με ρώτησα.
Θέλω να απαντήσω, σκέφτηκα, θέλω να φωνάξω, θέλω να ψιθυρίσω, θέλω ειλικρινά και κατανοητά να το πω…
Μπορώ να αγαπήσω, φυσικά και μπορώ, μπορώ να το ψιθυρίσω στο αυτί εκείνου, που από την άλλη δεν τολμάει να μου το ομολογήσει. Δεν φοβάμαι το κόστος, δεν φοβάμαι τι θα μου στοιχίσει αυτό, δεν φοβάμαι μήπως και πληγωθώ! Εκείνος φοβάται, το ξέρω πολύ καλά! Φοβάται μήπως και καεί, σαν κι εκείνα τα ξύλα στο τζάκι μου. Προτιμάει τη σιγουριά του, τη σιγουριά ενός καλά προστατευμένου κόσμου, ενός κόσμου που έχει τόσο τέλεια δημιουργήσει γύρω του. Ενός κόσμου, που στα δικά μου μάτια όμως, είναι κενός!
Τι σημαίνει κενός κόσμος; Οι φλόγες δεν μπορούν να μου απαντήσουν. Απλά μου δείχνουν το όμορφο χρώμα τους. Αυτό το χρυσοκόκκινο! Τι απερίγραπτα ζεστό χρώμα. Αυτό δεν είναι και το χρώμα του ήλιου; Στον κενό κόσμο, λοιπόν, δεν υφίσταται αυτό το θεσπέσιο χρώμα, το χρώμα του πάθους, του έρωτα, του ‘‘δίνω στον άλλο και την ψυχή μου’’. Κενός κόσμος είναι αυτός που τον απαρτίζουν ανούσιες γκρι υπάρξεις οι οποίες ικανοποιούν απλά και μόνο τον εγωισμό τους, αλλά και τον εγωισμό του καθενός από εμάς. Ναι, ανούσιες υπάρξεις, με μουντές σκέψεις, με ανυπόστατα ‘‘θέλω’’, που καταλήγουν να συνυπάρχουν σε ανούσιες κοινές ζωές… Κοινές πορείες με καμία ουσία που μαθηματικώς αποδεδειγμένα κάποτε θα καταλήξουν χώρια…
Ορίστε! Οι δικαιολογίες που λέγαμε…
Δεν θέλω να είμαι μαζί σου, γιατί μ’ αρέσει αυτή η ‘‘εικονική’’ μοναξιά μου, θα προσπαθούσε να ξεστομίσει εκείνος που είναι μέρος αυτού του κενού κόσμου. Μ’ αρέσει κι ας έχω δίπλα μου εκείνη την ανούσια ύπαρξη, της μιας βραδιάς, των λίγων μηνών που γνώρισα το καλοκαίρι. Δεν ξέρω τι θα μου προσφέρει, δεν ξέρω τι θα μπορέσω να της προσφέρω εγώ. Αλλά δεν θέλω να φαίνομαι μόνος, στους άλλους ή στον ίδιο μου τον εαυτό…! Δεν μπορώ να είμαι μαζί σου, με εσένα που θα με κάψεις από έρωτα, γιατί εσύ θες να δώσεις πολλά και εγώ δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω. Η αγάπη σου, ο έρωτας σου, το πάθος σου θα με πονέσουν, και όταν θα πρέπει κι εγώ να σου τα ανταποδώσω, απλά δεν θα μπορώ, γιατί θα τρέμω, μήπως και τότε καταλάβεις ποιος αλήθεια είμαι και τι κρύβω μέσα μου…
Ποιος τολμάει, αλήθεια, να δικαιολογηθεί έτσι; Κανείς… άρα μένει στον κενό και ανούσιο κόσμο του, με δικαιολογίες του στυλ ‘‘δεν κάνω εγώ για σένα’’. Έτσι απλά…
Έλα, κορίτσι μου, σήκω και απομακρύνσου από τη ζεστασιά! Βγες εκεί έξω, πολέμησε για να κερδίσεις την αγάπη σου κι ας φοβάται ο άλλος. Δείξτου ποια είσαι! Δείξτου τον τρόπο που αγαπάς! Κι ας έχει κρύο και βροχή! Κι ας κρυώσεις! Κι ας βραχείς! Κι ας δεχτείς απόρριψη τελικά! Ορκίσου μου ότι θα το κάνεις. Είσαι δυνατή. Εσύ δεν θα δώσεις καμιά ανούσια δικαιολογία για να μην είσαι με αυτόν που πραγματικά θέλεις και που σου αξίζει.
Αυτά ομολόγησα σε μένα και τότε οι φλόγες φούντωσαν ακόμα πιο πολύ, τη στιγμή που η βροχή είχε πια κοπάσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια: