Να αγγίζεστε!!
Κόψαμε τον έρωτα στα μέτρα μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να τον αντιληφθούμε στο έπακρο και να τον νιώσουμε ακόμα περισσότερο χωρίς να τον περιορίζουμε σε θεωρίες και ιστορίες γραμμένες για αγρίους. Τον κάναμε ένα χάδι, τον κάναμε φιλί, τον κάναμε ένα γνώριμο άρωμα, ένα τρυφερό «σ’ αγαπώ» να χαϊδεύει τα αυτιά μας. Τον κάναμε ανθρώπινο παρά το γεγονός ότι ώρες-ώρες μας μοιάζει θεϊκός.
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ανθρώπινου γένους ίσως ήταν το γεγονός πως έκανε τον έρωτα γήινο. Και το κατάφερε αυτό όταν άφησε τις αισθήσεις του να περιπλανηθούν, να γνωρίσουν και να μάθουν. Η όσφρηση έμαθε σε άρωμα σώματος, τα μάτια μάθανε σε μορφές και τα χέρια μάθανε σε σχήμα, έτοιμα πάντα να χαρίσουν την ενσάρκωση κάθε λογής αίσθησης, έτσι απλά χωρίς προσπάθεια, χωρίς κόπους. Έχουν τον τρόπο τους τα άτιμα.
Το καταλαβαίνεις κάθε φορά που μια αγκαλιά σου προσφέρει ανακούφιση. Όλες τις στιγμές που το να σου κρατά το χέρι σου έδωσε τόση δύναμη ώστε να αντιμετωπίσεις μούρη με μούρη τον κόσμο όλο και αρκετό θάρρος για να πεις πως είσαι σε θέση να συνεχίσεις, τότε που διαλόστελνες και τους περαστικούς και ορκίστηκες πως δεν αντέχεις άλλο. Λίγο πριν δηλώσεις παραίτηση και κρεμάσεις την ταμπελίτσα «κλειστόν» ένα άγγιγμα ήταν αρκετό για να πάρεις πίσω κάθε βαριά κουβέντα που ξεστόμισες, αρκεί βέβαια να προερχόταν από τον σωστό άνθρωπο.
Τα σώματα των εραστών πάντα είχαν ένα μοναδικό τρόπο να επικοινωνούν, τα δέρματα τους να ηλεκτρίζονται φορτίζοντας την ατμόσφαιρα. Θες κατάρα, θες ευλογία; Τους δόθηκε σαν χάρισμα από το λεπτό που αποφάσισαν πως έχει νόημα να προσπαθήσουν να χτίσουν κάτι μαζί, να δοκιμάσουν την τύχη τους σε κοινό προορισμό. «Ψυχή τε και σώματι» μας είπαν και σίγουρα κάτι θα ήξεραν. Η ολοκληρωτική αφοσίωση ανέκαθεν ήταν ζήτημα που δεν αφορούσε μόνο την ψυχή. Καιρός πια να το μάθουμε, καιρός να το αποδεχτούμε χωρίς κοσμοθεωρίες για τους άκρως ρομαντικούς. Κρίμα να κολλάμε σε ρομάντζα χλιαρά εξ αποστάσεως, σε έρωτες πλατωνικούς εκτός πραγματικότητας.
Και αφού κατασταλάξαμε σε όσα σχετίζονται «περί ψυχής», με όλα τα καθώς πρέπει αγαπησιάρικα, ώρα είναι να εστιάσουμε και στο σώμα. Παλιός προδότης το σώμα, γνωστός Ιούδας από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Ειδικά μεταξύ εραστών, μεταξύ αγαπημένων, έχει την τάση να αποκαλύπτει κάτι περισσότερο από τα εσώψυχα μας. Μετά από αιώνες αναζήτησης, παραμένει άγνωστο το πως αντικατοπτρίζει ένα κομμάτι από εμάς και παράλληλα ένα μέρος από το εμείς.
Σάμπως εσύ δεν αισθάνθηκες οικειότητα αγγίζοντας ένα γνώριμο σώμα; Δεν ένιωσες τη στοργή και την ηρεμία όσο το χέρι σου πλανιόταν σε γνωστά κατατόπια, ακριβώς σαν να άγγιζες το δικό σου δέρμα; Και δεν είναι παράλογο ένα τέτοιο συναίσθημα. Βλέπεις, οι εραστές έχουν την τάση να ταυτίζονται ολοκληρωτικά, χωρίς ενδοιασμούς και συναισθηματικούς διαχωρισμούς μεταξύ θεωρίας και πράξης. Όποιον και να ρωτήσεις, από τον μεγαλύτερο αισθηματία μέχρι και αυτόν που ευχαριστιέται να γεύεται τον έρωτα της μιας βραδιάς, το μόνο σίγουρο είναι πως σαν τη σωματική ταύτιση δεν έχει.
Καλά και τα μελιστάλαχτα αποφθέγματα αναμεσίς στο χάραμα και τη νυχτιά, αλλά αν δε συνοδεύονται από μερικά φιλιά να ξεκινούν από τα χείλη χαράζοντας πορεία προς το άγνωστο, καμία η αξία τους, ακόμα κι αν δηλώνουν το μέγα έρωτα ή την ύψιστη καψούρα. Εκεί που τελειώνουν οι εξομολογήσεις και στερεύουν τα ψυχορομαντικά μελοδράματα, εκεί είναι που μερικά φιλιά στην άκρη των χειλιών και δυο χέρια να περιπλανιόνται από τη ραχοκοκαλιά ανακαλύπτοντας κάθε γωνιά του κορμιού σου, θα δώσουν θέση στην ανατριχίλα.
Το σώμα ταλαντεύεται, σπαρταράει, ζητάει κι άλλο. Παραδίνεται σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι μεταξύ της κυριαρχίας και της υποταγής όσο προσπαθεί να διατηρήσει τα παλμούς του σε ένα νορμάλ επίπεδο. Ρόλοι που εναλλάσσονται, θερμοκρασία που ανεβαίνει, λέξεις που βγαίνουν χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις κι ύστερα μας βομβαρδίζουν με το «ο έρωτας θέλει καρδιά». Ο έρωτας θέλει και σώμα.
Θέλει το σώμα να χαρίζεται και να χαρίζει, να δίνει και να παίρνει. Θέλει να γίνεται ένα με του άλλου τα βράδια που η γυμνή σάρκα θα παραδίνεται στην έξαψη και στον πόθο, τα πρωινά που ένα φιλί θα σου εύχεται καλημέρα, κάθε στιγμή που θα αποφασίσεις να χαθείς σε αγκαλιές και λιγότερο σε σκέψεις. Δεν είναι λίγο πράγμα να πετύχεις τη σωματική αλληλεπίδραση, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν πως έρως εστί να νιώθεις, περιορίζοντας τον σε καλουπωμένους συναισθηματισμούς, ακίνδυνος και άοσμους.
Υπάρχουν άνθρωποι που τη βρίσκουν να αγγίζονται, παρά ανά πεντάλεπτο να πετάνε αγαπησιάρικες ατάκες, ραντίζοντας με μέλια και ζάχαρη το περιβάλλον τους. Τη βρίσκουν να ακουμπάνε ο ένας τον άλλο, να χαϊδεύουν διακριτικά την παλάμη, να βάζουν ήσυχα το χέρι γύρω από τη μέση και άμα λάχει, να πετάνε και κάνα φιλί χωρίς πολλά-πολλά. Ή δεν έχουν τι να πουν ή ξέρουν κάτι παραπάνω που ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί.
Εκεί που άλλοι προκειμένου να αποδείξουν τον έρωτα τους καταφεύγουν σε μονολόγους και κατεβατά, με το «σ’ αγαπώ» να κάνει ντου κάθε πέντε λέξεις, υπάρχουν εκείνοι που ανακάλυψαν το ιδιαίτερο της αφής χωρίς να χαραμίζουν σάλιο. Εκεί που άλλοι πασχίζουν να ταιριάξουν τα μυαλά τους, υπάρχουν κι εκείνοι που, πριν από όλα, ταίριαξαν τις αισθήσεις τους, ταίριαξαν το σώμα, ταίριαξαν τον εαυτό τους.
Συντάκτης: Αλίκη Αμπατζή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
pillowfights
Δεν υπάρχουν σχόλια: