Τον έρωτα μέτρα τον στην ζωή, όχι στα Megabytes!

Tweet

Σε σένα σήμερα γράφω. Άγνωστε αναγνώστη του LoveLetters. Γυναίκα ή άντρα που σε τούτες τις αράδες κι άλλες πιο πάνω και πιο κάτω απ’ τις δικές μου, ψάχνεις να ερμηνεύσεις την ψυχή σου, θες απαντήσεις για το «γιατί», νιώθεις πως κι άλλοι έχουν περάσει τα ίδια με σένα, τραβάς ακόμη ζόρι για έναν έρωτα, γιατί αν τον ζούσες όλο χαρά δε θα με διάβαζες εμένα τώρα. Θα μετρούσες τον έρωτά σου σε στιγμές και όχι σε megabytes. Πού κρύφτηκαν οι έρωτες μας αλήθεια; Σε ποια οθόνη χώρεσαν και σε ποιου modem τις ενδείξεις χτυπάνε αναβοσβήνοντας οι καρδιές μας; Σε μία κοινωνία σε limit down , ο έρωτας σκιάχτηκε και κρύφτηκε λουφάζοντας. Κανείς δεν τον έχει δει. Τα αισθήματα συρρικνώθηκαν, υπέστησαν reverse split.
«Έγινε η απώλεια συνήθειά μας, κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή», που λέει κι ένας στίχος. Πολλά τα λάθη μας, ούτως ή άλλως, τοποθετήσαμε πλάι στη σειρά κι αυτό.

Όπου και να κοιτάξεις, φιγούρες σκυθρωπές, μούτρα ξινισμένα, νεύρα τεντωμένα, ένταση στο δευτερόλεπτο, ύβρεις και μπινελίκια για πλάκα, πρόσωπα ρυτιδιασμένα μυρίζουν βάσανα, βλέμματα υγρά αντανακλούν απελπισία. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο μετρό, παραληρηματικοί μονόλογοι, τα μυαλά κάνουν υπολογισμούς και προσθαφαιρέσεις, τα πάντα στη λογική των αριθμών που δε βγαίνουν. Οι υπόλοιποι πληκτρολογούν στις προεκτάσεις των χεριών την ύπαρξη τους. Κοιτάζουν στις συσκευές τη ζωή που φθίνει παντού. Συνήθως για αυτοάμυνα τρολάρουν, δεν παλεύεται η πραγματικότητα χωρίς σαρκασμό. Και κάπου εκεί πληκτρολογώντας, θαρρούν και πως φλερτάρουν.
Τα γκολ του έρωτα μόνο από στημένες μπάλες. Κοντρόλ, φάουλ, τακουνάκια, αποβολές, αλλαγές, ανατροπές, κίτρινες κάρτες, κόκκινες κάρτες, στοιχήματα, under, over.
Μα τι παιχνίδι είναι αυτό χωρίς σφυρίγματα; Τίποτα τέτοιο δεν ακούγεται. Ναι, σ’ εκείνα τα πατροπαράδοτα, τα σινιάλα τα πονηρά αναφέρομαι.
Τώρα που τα χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ, τώρα σωπάσανε.
Γιατί με το μοίρασμα τα προβλήματα, ο πόνος, τα ζόρια περνάνε πιο απαλά.
Προδώσαμε το δικαίωμα να νιώθουμε το πιο όμορφο κι ανθρώπινο από τα συναισθήματα.
Σταμάτα να μεμψιμοιρείς, να απελπίζεσαι, να κατσουφιάζεις, να νευριάζεις, να αυτοκαταδικάζεσαι.
Βγες έξω και βρες τον άντρα που θα σ’ αγαπά, που δε θα θέλει να σε κουβαλά σα πακέτο τσιγάρα στην κωλότσεπη, ούτε σαν τρόπαιο να σ’ εκθέτει αγώνα ποδοσφαιρικού, αυτόν που θα ξέρει να ’ναι στο πλευρό σου με την ίδια αγάπη που εσύ θα είσαι στο πλάι του.
Βρες τη γυναίκα που θα σ’ αγαπά χωρίς ν’ αμφιβάλλει για το χαμόγελό σου, που θα σέβεται τη λύπη και τη σιωπή σου, αυτή την ώρα που σιωπάς θα σε κοιτά στα μάτια με το δικό της υγρό βλέμμα, μένοντας κι εκείνη σιωπηλή, και αγγίζοντας απλά το πρόσωπο σου με χάδια.
Βρες τον άνθρωπο που σε σένα θα αποθέτει το βαρύ φορτίο των ανησυχιών του, όχι για να σε κουράσει, όχι για να σε βυθίσει στη μιζέρια, αλλά γιατί εσένα θα εμπιστεύεται σαν τον άνθρωπο της ζωής του. Βρες το φίλο που μαζί του θα μοιράζεσαι τα μυστικά τα πιο κρυφά σου, αυτά που ντρέπεσαι να ομολογήσεις ακόμα και στον καθρέφτη, αγκυροβόλησε στη λίμνη που θα επιπλέεις δίχως το φόβο μήπως η άγκυρα του συμβιβασμού την πτήση σού απαγορεύσει σαν θελήσεις να γίνει πουλί.
Βρες την αγάπη που θα αγνοεί το φόβο του δοσίματος, αυτή που σκοτώνει τον εγωισμό και τον θάβει βαθιά και μακριά να μην ξαναβγεί, αυτή που δε θα τρέμει να βρεθεί στη μέση μιας πλατείας του έρωτα κατάμεστης από πλήθη κι εκεί μπροστά σε όλους θα φωνάζει «σ’ αγαπώ» ή ψηλά στα κτίρια θα το γράφει. Βρες τον έρωτα που δε θα σου κολλάει ετικέτες και ταμπέλες, αέρα θα σου αφήνει ελεύθερο και χώρο, τροφή ν’ αναπτυχθείς και καλύτερος να γίνεις.
«Μύρισε. Πόνεσε. Αντάλλαξε βλέμματα, σάλιο μουσκέψου. Κυλήσου, εντύπωσε λυγμούς, σάρκα που στάζει. Άκουσε πώς η υγρασία στενάζει. Ανάσανε, ίδρωσε, στέναξε. Πέθανε λιγάκι. Και αναστήσου πάλι. Πάλεψε κόντρα στου ματιού την κόρη. Την ηδονή παράτεινε.
Όρθωσε το κατάρτι κι άνοιξε πανιά. Βάλε ρότα και πλώρη προς την Αφροδίτη κι αποκοιμήσου ναυαγος».



*τα εντός εισαγωγικών λόγια είναι παραφρασμένα από την απόδοση στα ελληνικά στίχων της Νικαραγουανής ποιήτριας Τζιοκόντα Μπέλι.