Όλοι προχωράνε τη ζωή τους. Εσύ γιατί μένεις πίσω;
Ενώ στην δική σου σκηνή παίζεις μόνος και προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα, βλέπεις τους γύρω σου να είναι πιο ικανοποιημένοι κι ευτυχισμένοι στις δικές τους παραστάσεις. Η μόνη διαφορά σας είναι ότι εκείνοι δεν είναι οι μοναδικοί ήρωες κι ότι στην παράστασή τους υπάρχουν κι άλλοι που δίνουν χρώμα και την κάνουν να φαντάζει ενδιαφέρον.
Κάπως έτσι είναι και ο έρωτας, θα δεις ανθρώπους να κάθονται μόνοι και να αναζητούν αναπάντητα ερωτήματα για την μοναξιά που τους καταβάλει κι άλλοι να πιάνονται χέρι χέρι και να περπατάνε αγκαλιά με οδηγό τους τον ήλιο χωρίς να τους νοιάζει το αύριο. Καλώς ή κακώς ή ζωή είναι ένα έργο κι ο καθένας ξεχωριστά από μας ,είτε θα παίζει μόνος είτε θα συνοδεύεται κι από άλλους ήρωες. Ωστόσο, οι ρόλοι και τα σενάρια κάποτε μπορεί να ανατραπούν.
Αυτοί που μένουν να κοιτούν τις παραστάσεις των άλλων, αυτών που δείχνουν ευτυχισμένοι παρόλο που κρύβουν μία υπέρμετρη αγάπη στην ψυχή τους, η εικόνα αυτή τους πονά. Όταν έχεις τόση αγάπη που ξεχειλίζει και θες να την μοιράσεις είναι άδικο να μην έχεις σε κάποιον να την δώσεις. Και βλέποντας τις παραστάσεις με τα μέλια λογικό είναι να ξεσπάσεις.
Όλοι μας έχουμε βρεθεί κάποτε στην ζωή μας σε μία τέτοια θέση, να βλέπουμε τους φίλους μας και τους γνωστούς μας να προχωράνε κι εμείς να είμαστε στο ίδιο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Όλοι μας έχουν παίξει το ρόλο του ψυχολόγου και τους έχουμε βομβαρδίσει με πλήθος συμβουλές προσπαθώντας να νιώσουμε και να κρίνουμε όσα ακούμε. Όλοι μας έχουμε για μία στιγμή ονειρευτεί να ήμασταν στην θέση ενός φίλου μας που μας διηγούνταν μια ρομαντική ιστορία του, νιώθοντας πως θα ήταν αν το ζούσαμε κι εμείς.
Όλοι μας έχουμε σκεφτεί πως ίσως κάνουμε κάτι λάθος, πως ίσως να μην είμαστε ευχάριστοι ή γοητευτικοί. Έχουμε φοβηθεί πιστεύοντας πως δεν αξίζουμε, πως δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε κάποιον, να του κεντρίσουμε το ενδιαφέρον.
Όλες αυτές οι σκέψεις μας , μας έχουν βασανίσει ατέλειωτα βράδια, έχουν καταφέρει να κάνουν τα μάτια μας να μοιάζουν με βουλιαγμένες βάρκες. Να ξυπνάμε και η ζωή μας να μην έχει χρώμα μας κάνει αδιάφορους και μίζερους .Η αυτοπεποίθηση μας να είναι πεσμένη τόσο, όσο κι ένα στράτευμα να μην μπορεί να την σηκώσει.
Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά πλάσματα και δεν αντέχουμε την μοναξιά, ιδίως αν αυτή πηγάζει από τον ερωτικό τομέα, όση αγάπη και να μας διατρέχει δεν μπορούμε να την κρατάμε για μας, χρειαζόμαστε να την μοιράσουμε. Όταν όμως δεν βρίσκεται αυτός που θα λάβει αυτό το δώρο εκεί αρχίζει πάλι ο φαύλος κύκλος της παράστασής μας.
Μα μην σκοτίζεστε μπορεί η ζωή να είναι μία παράσταση αλλά κάποτε και αυτοί που ήταν οι μοναδικοί ήρωες στο δικό τους έργο σύντομα θα έχουν την ευκαιρία να φτιάξουν μία ξεχωριστή ιστορία βρίσκοντας και τον άλλον βασικό ήρωα που θα τους συμπληρώσει και η σκηνή τους τότε θα μοιάζει με μία χαρούμενη μελωδία και τελειώνοντας η αυλαία θα γράφει πάνω «Ή αγάπη αργεί αλλά έρχεται».
Ένα παγωτό μπορεί να το φάει κανείς μόνος, αλλά την αγάπη δεν μπορεί να την κρατήσει, καθώς λιώνει σιγά σιγά και περιμένει εκεί όπου θα πέσει και θα λερώσει .Όσο δυνατά και να την κρατήσεις λοιπόν σίγουρα θα σου φύγει και θα αφήσει λεκέδες στην καρδιά κάποιου.
αναπνοές
Δεν υπάρχουν σχόλια: