Εγώ θα σε περιμένω να έρθεις να με βρεις .!!!
Ξέρεις που θα είμαι, ξέρεις τη μορφή μου . Δεν μπορείς να με χάσεις πια.
Όσους δρόμους πλανερούς και να διαβείς, πάλι σε εμένα θα γυρίσεις.
Όσα λάθη και να μετρήσεις , πάλι με αυτά αγκαλιά θα ζητάς να κοιμηθείς.
Όσο σκοτεινές και να είναι οι μέρες σου, πάλι στο φως της νύχτας θα με κοιτάς.
Γιατί έχουμε ήδη γίνει ένα, είμαι ήδη μέσα σου.
Γνωρίζεις τα πάντα για μένα, κάθε γέλιο, κάθε βλέμμα, κάθε δάκρυ .
Έχεις ερεθίσει κάθε κύτταρο του σώματός μου, έχεις συναντήσει κάθε κρυφή πτυχή του μυαλού μου, έχεις φωτίσει κάθε σημείο της καρδιάς μου.
Θα σε περιμένω να έρθεις να με βρεις .
Θα είμαι εκεί που η καρδιά σου ξεδιπλώνεται, εκεί που το πάθος σου αναστένεται, εκεί που η στιγμή μπορεί να κρατήσει αιώνια.
Θα σε περιμένω να έρθεις να με βρεις, εκεί που οι ψυχές βρίσκουν καταφύγιο, εκεί που οι σιωπές κάνουν διάλογο, εκεί που τα σώματα αναγεννιούνται.
Δεν έχει σημασία το πότε, δεν έχει σημασία ο χρόνος. Πάντα σε περίμενα, χωρίς να σε εχω δει και τώρα που σε βρήκα, ο χρόνος είναι αμελητέος.
Παλέψα με κύκλωπες και λαιστρυγόνες για να σε βρω, πάλεψα με τον ίδιο μου τον εαυτό, τον δυνατότερό μου αντίπαλο. Τον έκανα φίλο, τον αγάπησα και τότε η αλάνθαστη ζωή μού έφερε εσένα. Της χρωστάω ακόμα κάτι τελευταίους λογαριασμούς, αλλά έχω απόθεμα για να ξεπληρώσω.
Θα σε περιμένω να έρθεις να με βρεις, γιατί ξέρεις ότι όσο πιο σπάνιο είναι αυτό που ζεις τόσο πιο μεγάλες οι προκλήσεις του. Όσο πιο περίπλοκοι και ενδιαφέροντες οι άνθρωποι , τόσο πιο πρωτόγνωρα εθιστική η ένωσή τους. Και ο εθισμός αυτός τρομάζει. Το δέσιμο που δημιουργεί όμως είναι γόρδιο που δε σπάει, όσο και να προσπαθήσουν οι έξυπνοι και οι λογικοί.
Γιατί μεταξύ μας, χαρά μου, όση λογική και να χωρέσεις, όσα εμπόδια και να ανακαλύψεις, όσους τοίχους και να ανυψώσεις, μια θυελλώδη στιγμή αφύπνισης είναι αρκετή να τα γκρεμίσει όλα και να ενώσει ξανά τα ήδη ενωμένα.
Κι αυτήν τη στιγμή, δεν έχεις τη δύναμη να την ορίσεις, ούτε να τη φιμώσεις. Έρχεται απροειδοποίητα και σε ορίζει εκείνη. Είναι τόση η ισχύ της, όση και η επίδραση της μορφίνης στον αφόρητο πόνο.
Μα όσο και να νομίζεις ότι δε πονάς, το σώμα σου θα βρει τρόπο να στο θυμίζει. Όσο και να παραπλανήσεις την ίδια σου τη ψυχή, αυτή γνωρίζει. Υπήρχε πριν από σένα…
Σου εύχομαι μόνο, καρδιά μου, η στιγμή την αφύπνισης να είναι μέσα από το δρόμο της αγάπης για τον εαυτό σου και όχι μέσα από τον πόνο που φέρνει ο έρωτας για το «εγώ» σου.
Θα σε περιμένω να έρθεις να με βρεις , εκεί που εγώ σε έχω ήδη βρει και αγαπήσει…
(Για όλες αυτές τις ψυχές που δεν το βάζουν κάτω, γιατί ξέρουν πώς να αναγεννιούνται απ’ τις στάχτες τους και να συνεχίζουν . Άλλωστε, το «ραντεβού» είναι κατ’ αρχάς με τον εαυτό τους.)
Της Αλεξάνδρας Λάμπρου.
αναπνοές
Δεν υπάρχουν σχόλια: