Να κρατιέστε από το χέρι και να λέτε «είμαι δικός σου, είσαι δική μου».

Tweet

Πόσο όμορφο συναίσθημα να ξέρεις πως εκεί έξω, εκεί που υπάρχει η ζωή, που ο κόσμος κινείται πάνω κάτω σαν τρελός, που ο χρόνος κυλάει χωρίς επιστροφή, που η ζωή μας χαρακτηρίζεται από μικρές, αλλά τόσο σημαντικές στιγμές, υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι για σένα, που υπάρχει για σένα· ένας άνθρωπος “ δικός ” σου, που μπορείς να ζήσεις μαζί του και να μοιραστείς τις μοναδικές σου στιγμές, να κάνεις όνειρα μαζί του, να μεγαλώνετε μαζί, να υπάρχετε μαζί!

Ένας άνθρωπος που, όταν βγαίνετε έξω βόλτα, για ένα απλό περπάτημα, για έναν απλό καφέ, για φαγητό με αγαπημένα πρόσωπα, να σε κρατάει από το χέρι σα να σου λέει « είσαι δική μου, είμαι δικός σου, κι αυτό θέλω να το ξέρουν όλοι όσοι μας βλέπουν μαζί. Θέλω να είμαι μαζί σου, θέλω να είσαι μαζί μου.
Είναι συνειδητή η επιλογή που έχω κάνει, να μοιράζομαι την καθημερινότητά μου μαζί σου, τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου. Κι αυτό θέλω να το βλέπουν όλοι, όσοι μας βλέπουν μαζί, να το μάθει όλος ο κόσμος πόσο πολύ σε θέλω στη ζωή μου, πόσο πολύ θέλω να μοιράζομαι τη ζωή μου μαζί σου ».
Ποιος άνθρωπος άραγε δεν θέλει να ακούσει αυτά τα λόγια! Το πιο σημαντικό, όμως, δεν είναι τόσο να τα ακούσει, όσο να τα νιώσει. Τα λόγια φεύγουν, χάνονται, γίνονται αέρας, σκόνη. Αυτό, όμως, που μένει πραγματικά είναι οι πράξεις, οι πράξεις που κάνεις για να δείξεις στον/στην σύντροφό σου πόσο πολύ τον/την θες στη ζωή σου· μια βόλτα στην πόλη αγκαλιά, μέσα στο πλήθος χαμένοι, εσύ κι αυτός, χέρι – χέρι! Μια κίνηση που μπορεί να φαίνεται “ μικρή ”, αλλά είναι τόσο σημαντική, τόσο συμβολική· αποκαλύπτει τόσα συναισθήματα, όσα δεν αποκαλύπτονται με τα λόγια. Τα πιο όμορφα συναισθήματα κρύβονται μέσα σε αυτή τη σωματική επαφή.

Οι άνθρωποι, ωστόσο, έχουν ανάγκη όχι μόνο τη σωματική επαφή, αλλά και την λεκτική. Έχουν ανάγκη να ακούνε όμορφα λόγια, λόγια αγάπης, από τον\τη σύντροφό τους και είναι φυσικά κάτι που χρειάζεται μέσα σε μια σχέση και πρέπει να συμβαίνει. Όμως, το πιο σημαντικό δεν είναι να λέμε τι αισθανόμαστε, αλλά να το δείχνουμε.
Γιατί, μέσα από τις πράξεις, μέσα δηλαδή από τις απλές, αλλά τόσο όμορφες κινήσεις, φαίνονται τα πραγματικά συναισθήματα που έχεις για τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να σε συντροφεύει σε αυτή τη ζωή και να μοιράζεστε τις στιγμές σας. Τα λόγια, μπορεί να χάσουν τη γλύκα τους και τη μαγεία τους, όταν χρησιμοποιούνται συνέχεια από τον\την σύντροφο, όμως οι πράξεις οι όμορφες δεν χάνουν ποτέ τη μαγεία τους, ειδικά δε, όταν συνοδεύονται από όμορφα λόγια ή και χωρίς αυτά, γιατί πολύ απλά, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, δεν χρειάζονται!Μέσα από αυτή την “ απλή ” σωματική επαφή λέγονται όλα, όσα νιώθεις για τον άνθρωπό σου, ακόμη και τα συναισθήματα που διστάζεις να τα πεις με λόγια, γιατί είσαι από τους ανθρώπους που προτιμάς να τα δείχνεις με πράξεις· μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια βόλτα πιασμένος χέρι-χέρι με τον άνθρωπό σου “ βροντοφωνάζοντάς του ” είσαι Δικός Μου!
Θέλω να νιώθω ότι ανήκω κάπου, θέλω να νιώθω ότι ανήκεις σε μένα. Ότι βαδίζουμε μαζί και χώρια σε αυτή τη ζωή!

Γιατί, πρέπει να βαδίζεις και χώρια με τον σύντροφό σου, για να καταφέρετε να δημιουργήσετε κάτι υγιές και όμορφο, με όμορφο παρόν και γιατί όχι, και μέλλον! Γιατί αν το παρόν δεν είναι όμορφο, τότε δεν θα είναι και το μέλλον. Και δεν πρέπει ποτέ να σταματήσεις να τον κρατάς από το χέρι,γιατί έτσι του λες “ Είμαι εδώ, ό,τι κι αν συμβεί, θέλω να σε νιώθω, θέλω να με νιώθεις, θέλω να σε αγαπώ και να με αγαπάς, θέλω να συμπορεύουμε σε αυτή τη ζωή ”. Στα απλά πράγματα κρύβονται τα αληθινά και δυνατά συναισθήματα! Να μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό!

“ Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου. Και να σου κρατάω το χέρι σου, Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα τρως το δικό μου, […] Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία, Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς, και να σε θέλω όταν σε μυρίζω, και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω, Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς, Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι, αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι, Και να θέλω ό,τι θέλεις, […]Και να σου μιλάω για ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου, και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο. […] Και να ξεχνάω ποιος είμαι. […]Και κάπως έτσι, με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο…Τον ακάθεκτο…τον ακατάλυτο […] Έρωτά μου για Σένα. [1]

[1] Sarah Kane, « Λαχταρώ », Εκδ. Η νέα Σκηνή ( απόσπασμα ).

Της Μιρένας Πατρού.

αναπνοές