Οι έρωτες που δεν έζησαν μαζί, δεν μπορούν να σβήσουν.

Tweet

Η αγάπη μπορεί να πονά στην απόρριψη του άλλου. 

Πιο πολύ όμως ραγίζει όταν ξέρουμε πως ο αγαπημένος μας νιώθει το ίδιο για μας αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί γιατί μας χωρίζει μια δύσβατη γέφυρα που έχει κλειστεί από ένα σωρό εμπόδια. Τα εμπόδια αυτά καμιά φορά είναι τόσο ισχυρά που καταφέρνουν να νικήσουν την αγάπη, η οποία όσο και να προσπαθεί αδυνατεί να σπάσει τα δεσμά και στο τέλος περικυκλώνεται .


Και κάπου εκεί, η αγάπη μένει στάσιμη να κοιτά το χρόνο που περνά και να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Πονάει και σπαράζει μα αυτό δε σημαίνει πως σβήνει. Μένει εκεί να παλεύει, με την ελπίδα πως θα καταφέρει να ξεφύγει και να ζήσει αυτό που θέλει εκείνη και όχι αυτό που της προστάζουν να κάνει οι άλλοι. Με την ελπίδα ότι μια μέρα τα εμπόδια θα εξαφανιστούν και τα πρόσωπα που στέκουν στις δυο άκρες της γέφυρας θα μπορέσουν επιτέλους να αγκαλιαστούν ελεύθερα.


Εσείς που πονάτε γιατί κάποιος σας απέρριψε φανταστείτε πώς θα ήταν να σας αγαπούσε εξίσου αλλά να μην μπορούσατε πάλι να είστε μαζί; Η ζυγαριά λυγίζει ελάχιστα προς το μέρος των δεύτερων, γιατί ο πόνος είναι κοινός και στις δυο περιπτώσεις, αλλά εκεί μιλάμε για αμοιβαία αγάπη, για αμοιβαία συναισθήματα και κοινά όνειρα, όχι για έναν μονόπλευρο πόθο που με τον καιρό θα σβήσει.


Ο πόθος όμως δυο ανθρώπων που αγαπηθήκαν αλλά δεν μπόρεσαν για διάφορους λόγους να περπατήσουν μαζί πιασμένοι χέρι δεν ξεθωριάζει, ούτε μπορεί να αλλοιωθεί. Ίσα ίσα επειδή διατρέχεται από μια κρυφή συσσώρευση συναισθημάτων που δεν μπορούν να εκδηλωθούν, δυναμώνει όλο και περισσότερο. Τρέφεται από την αδυναμία τους να είναι μαζί και όσο κάποιος τον συγκρατεί τόσο τρελαίνεται και γεννιέται πάλι από την αρχή. Μοιάζει με ένα ανίκητο τέρας που δεν υπάρχει τρόπος να το αντιμετωπίσει κανείς.


Έτσι οι ιστορίες αγάπης που δε ζήσαμε είναι αυτές που δεν τελειώνουν ποτέ γιατί κράτησαν κρυφά μέσα τους όλα τα όνειρα, τα πάθη και τα σ’ αγαπώ. Αυτά τα σ’ αγαπώ που τα ψιθυρίσαμε μόνο γιατί δεν μπορούσαμε να τα φωνάξουμε. Οι ιστορίες αυτές ανήκουν σε ψυχές που ερωτεύτηκαν παράφορα αλλά δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν γιατί μια ανεμοθύελλα τους έδιωξε μακριά. Μπορεί τα σκορπισμένα κομμάτια τους να γύρισαν πίσω αλλά δεν ήταν αρκετά για να επισφραγίσουν το τέλος. Κι έτσι έμειναν ανολοκλήρωτες και κενές.


Όσοι όμως πιστεύετε πως οι έρωτες αυτοί χάθηκαν, κάνετε λάθος. Οι έρωτες δεν χάνονται ούτε ξεχνιούνται ποτέ. Μένουν απλά σαν αγκάθια να μας θυμίζουν καθημερινά το πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μας αν μπορούσαμε να είμαστε με τον άνθρωπό που τόσο αγαπήσαμε. Μπορεί με τον καιρό να προχωρήσουμε την ζωή μας αλλά πάντα θα σκεφτόμαστε τα όνειρα και τα σχέδια που αφήσαμε μισά, αυτά που πνίγηκαν σε μια τρικυμία εγωισμών και διαφωνιών. Οι διαφορές μπορούν να χωρίζουν τους ανθρώπους όσο κοινή και να’ναι η αγάπη τους, ειδικά αν είναι πολυάριθμες και σοβαρές.


Πάντα θα αναρωτιόμαστε τα βράδια γιατί να μην μπορούμε να έχουμε αυτόν που αγαπάμε, αυτόν που θα δίναμε ακόμα και την ίδια μας τη ζωή, αυτόν που θα μας συμπλήρωνε και θα γινόταν ρούχο σκεπάζοντας τη γύμνια και τη μοναξιά που μας διατρέχει. Αυτά τα γιατί, αυτές οι πονεμένες σκέψεις της παρολίγον ευτυχίας μας, θα μας βασανίζουν αιώνια. Δε μας αφήνουν να αποδεσμευτούμε τελείως γιατί ο άνθρωπος μπορεί να δεχτεί το οτιδήποτε αλλά το άδικο το αποστρέφεται.


Έτσι όμως είναι ο έρωτας, στέλνει καμιά φορά τα σωστά πρόσωπα σε λάθος αγκαλιές, αφήνοντας να παγώνουν τα σώματα και να λησμονούν την θαλπωρή της αγάπης αυτής που είχαν κάποτε κι έχασαν. Και όσο τα σώματα αυτά κρυώνουν, η φλόγα θα παραμένει και δε θα σβήνει. Θα σβήσει μόνο εάν τα σώματα αυτά ενωθούν, γιατί τότε μόνο θα μπορέσει να ζεσταθεί πραγματικά η ψυχή τους.

Αλλιώς ως τότε θα παραμένει να καίει και να φωτίζει την ζωή τους μέχρι να επέλθει το παντοτινό σκοτάδι που θα τα σβήσει όλα.

αναπνοές